φυρτίτης

και δ. γρφ

κωδ. φυρτήτης, ὁ, Α

(κατά τον Ησύχ.) «οἶνος».

[ΕΤΥΜΟΛ. < φύρω + κατάλ. -ίτης* / -ητης (βλ. λ. -της), πιθ. μέσω τού ρηματ. επιθ. φυρτός*, το οποίο απαντά μόνο ως β' συνθετικό (πρβλ. αἱμό-φυρτος), καθώς και στον τ. τού Ησύχ. φυρτοῖσιν·...συμπεφυρμένοις].